به نام دوست که هرچه هست از اوست
روزی بود و روزگاری بود . یک جفت کبوتر بودند که در ایام نوروز همسر و هم خانه شده بودند و در گوشه ی کشتزاری در پای درختی خانه ساخته و به خوبی زندگی میکردند .
یک روز کبوتر ماده گفت این خانه خیلی مرطوب است و باید جای بهتری پیدا کنیم . کبوتر نر گفت حالا تابستان در پیش است و هوا رو به خشکی میرود . ساختن لانه ای به این بزرگی که پشت آن هم انباری دارد مشکل است . مدتی همان جا ماندند و از اول تابستان که گندم و برنج و حبوبات فراوان بود ، هر روز غذای خودشان را در صحرا میخوردند و مقداری هم به خانه می آوردند و برای زمستان ذخیره میکردند ؛ آن وقت خوشحال شدند و با هم گفتند که امسال زمستان از داشتن خوراک راحت خواهیم بود . چندی گذشت و دانه های ذخیره شده را نگاه کردند تا این که تابستان هم به پایان رسید و دانه ها در صحرا کم تر شد و چند روز که کبوتر ماده که در پرواز کردن ناتوان تر بود در خانه ی خود می ماند و کبوتر نر به دور دست می رفت و مقداری دانه برای جفتش می آورد .
روزی از روز ها که اولین بارندگی پاییز شروع شده بود و نتوانستند از لانه بیرون بروند و به یاد دانه های ذخیره افتادند آن دانه ها بر اثر گرما تابستان خشک شده بودند و کم تر نشان می دادند . کبوتر نر وقتی دید انبار مثل سابق لبریز نیست جفت خود را سرزنش کرد و گفت بی فکری و پرخوری تو را ببین ! ما این دانه هارا برای فصل زمستان ذخیره کرده بودیم که وقتی برف میبارد و در صحرا دانه پیدا نمیشود گرسنه نمانیم ؛ ولی در این چند روز که تو در خانه بودی ، نیمی از گندم ها را خورده ای و فردای زمستان و سرما ی یخبندان را فراموش کرده ای .
کبوتر ماده جواب داد دانه ها را من نخورده ام و نمیدانم چه شده . کبوتر نر گفت تو این جواب را میدهی ؛ ولی دانه ها که پربال نداشته اند که پرواز کنند و بروند . کبوتر ماده که خودش هم از کم شدن دانه ها تعجب کرده بود قسم ها یاد میکرد و میگفت من از آن روزی که انبار پرشده بود ، حتی نگاه هم به آن نکرده ام ؛ چه رسد که از دانه ها خورده باشم . تازه خود من هم از کم شدن آن ها تعجب کردم . حال دیگر اوقات خودت را تلخ نکن و صبر کن تا این ها که مانده را بخوریم .
شاید زمین انبار پایین تر رفته باشد ، شاید سوراخ موشی پیدا شده باشد ، شاید کسی دیگر برده باشد ؛ در هر حال در قضاوت نباید عجله کرد . خوبه خوبه ! لازم به نصیحت تو نیست . من از این سخن ها بیهوده سرم نمیشود ، و می دانم به غیر از من و تو که همسر پرخور و نادان من هستی که به فکر روز های سخت هم نیست ، کسی رفت و آمد نمیکند . اگر دانه ای نخوردی پس تو باید جواب گو باشی که دانه ها کجا رفته ؛ نکند آن ها را برای کس دیگری برده ای .
زود راستش را بگو و الا بدون هیچ تعللی از خانه بیرونت میکنم .کبوتر ماده به گریه افتاد چون هیچ نمیدانست و مدام به مقدسات قسم میخورد که هیچ خبری ندارد . کبوتر نر نسبت به جفتش بدگمان شده بود و فکر میکرد با کبوتر دیگر در ارتباط است . او غرق بدگمانی خود شده بود و در حالی که کبوتر ماده گریه و زاری میکرد با تمام قدرتش دو نک خیلی محکم به چشم های کبوتر ماده زد ، کبوتر ماده کور شد اما کبوتر نر برای روشن شدن حقیقت میخواست که او را تنبیه کند .
کبوتر ماده چنان زار میزد که دل نبود که برایش کباب نشود جز دل همسرش که دلی چون سنگ داشت. چند روز که گذشت پس از چند بارندگی دانه ها پر آب شدند و دوباره به اندازه ی قبلیشان برگشتند و آن موقع بود که کبوتر نادان به خود آمد و فهمید چه اشتباه بزرگی کرده و تا آخر عمر شرمنده شد . دیگر هیچ وقت لبخند بر لب پرنده ی ماده جاخوش نکرد . برگرفته از داستان های مرزبان نامه
البته با اندکی تغییر
راستش موقعی که داشتم این داستان رو تغییر میدادم خیلی بغض کردم ولی جلوی خودم رو گرفتم و گریه نکردم
این دسته از افراد جامعه بدون هیچ فکری هرکاری انجام میدن و اصلا به عواقب کارشون فکر نمیکنند . این نظر من بود . خوشحال میشم نظر شما رو هم بدونم .
دوستار همه شما دوستان
امیررضا
خیلی داستان زیبایی بود
امیدوارم قبل قضاوت بتونیم خوب فکر کنیم بتونیم خودمونو جای طرف قرار بدیم
و به این نتیجه برسیم که همونطور که دوست ندارم قضاوت شم قضاوت هم نمیکنم